Levensverhalen zijn mijn passie
… en dan gebeurt het, zomaar door de telefoon, vertelt Hanni de verhalen over mijn vader en moeder, over Ben en Ellen. Mijn moeder die enthousiast was en zo hartelijk en gastvrij; en dat ze dol op kinderen was en goed kon schrijven.
Het is 2014, ik ben zeventig jaar als mijn oudste dochter Marcelle zegt dat ze meer wil weten over wat er vroeger allemaal is gebeurd. Ik wil het eigenlijk niet, maar toch haalt ze me over om te bellen met de vrouw (die zij op facebook vindt), met wie ik zeventig jaar geleden in de wieg heb gelegen. Stance.
Als ik haar aan de telefoon krijg, vertelt ze me dat Hanni, de vriendin die mij bij de geboorte heeft gewassen, dat deze vrouw nog leeft. Ze is 96 en woont in Israël.
Eigenlijk durf ik haar niet te bellen, bang om het op te rakelen en voor het verdriet dat ik dan zou krijgen. Maar een paar dagen later doe ik het toch.
Een heldere stem aan andere kant van de lijn: ‘Wie?’ … ‘Wat zegt u?’ Carla? Het zegt me niets.’ Dan zeg ik heel voorzichtig ‘misschien zegt de naam Tsiwja u wel iets?’ Het is even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Tsiwja?’ klinkt het dan. Weer een korte stilte. ‘Een momentje alstublieft, ik moet hier eerst even bij gaan zitten.’ De oude vrouw slaakt een diepe, hoorbare zucht en zegt dan, ‘op dit telefoontje heb ik mijn hele leven gewacht.’
Hanni vertelt dat ze jaren en jaren naar me heeft gezocht. Maar omdat ik een hekel had aan de naam Tsiwja (en daarmee heel erg werd geplaagd) liet ik mij m’n hele leven Carla noemen. Dus logisch dat ze me niet kon vinden.
En dan zie ik voor het eerst van mijn leven de foto’s van mijn vader en moeder. Op mijn zeventigste!!!
En dan gebeurt het, zomaar door de telefoon, vertelt Hanni de verhalen over mijn vader en moeder, over Ben en Ellen. Mijn moeder die enthousiast was en zo hartelijk en gastvrij; en dat ze dol op kinderen was en goed kon schrijven. Ze heeft de foto’s die ze van mijn moeder had en die ze bij mijn geboorte heeft genomen, altijd bewaard, voor als ze mij zou vinden. Ze zal ze opzoeken en mij sturen.
Dat doet ze, en dan zie ik voor het eerst van mijn leven de foto’s van mijn vader en moeder. Op mijn zeventigste!!!