Blog 3.

De andere kinderen zaten natuurlijk ook niet stil. Neem nu Bastiaan, mijn eigen zoon dus. Die studeerde in Rotterdam. Wat zei ik? Studeerde? Bestudeerde bedoel ik… Vrouwen, meisjes. Wijzer geworden, hij zowel als ikzelf, zaten ze niet allemaal aan de ontbijttafel. Nou ja, niet aan mijn ontbijttafel tenminste. Na enkele jaren was het zover. Hij bracht Lorraine mee naar huis. En naar zijn eigen huis, want het werd samenwonen. Wennen dus aan onze toekomstige schoondochter. Investeren in elkaar. Bezoekjes over en weer, smaken aftasten zowel letterlijk als figuurlijk, praten, discussiëren. You name it… en veel ‘wat vind je van haar mamma?’ Welnu, mamma was er niet zo zeker van. Absoluut het was een lief meisje. Een beetje te lief naar mijn mening. Althans in combinatie met mijn zoon. Lorraine adoreerde Bastiaan en bood nauwelijks tegenstand. Wat hij zei gebeurde. En mamma die dit patroon maar al te goed herkende, hield haar hart vast.

Eigenlijk was het met Ellen, telg nummer drie, hetzelfde liedje. Ook zij studeerde en bestudeerde. Na haar relatie met zoon Jeroen van Onno werd het ook bij haar een komen en gaan. Het normale patroon natuurlijk. Dacht ik nog wel eens aan kleinkinderen? Het antwoord? Constant! Waar ik als goede vriendin luisterde naar verhalen over al dat sprookjesachtige geluk bij anderen, kreeg ik meer en meer het gevoel dat het bij mij nog wel eens een tijdje kon duren.

Inmiddels had Lorraine plaatsgemaakt voor Irith. Het tegengestelde van dienstbaar. Ze was een sparring partner, een zelfstandige intelligente en slimme meid. We sloten haar in ons hart. En zo deed Bastiaan. En niet lang na het huwelijk van Marcelle en Marc wist Bastiaan het zeker. Hij ging met Irith trouwen. Een feest met alles erop en eraan. Ondertussen zat onze Jeroen ook niet stil. Bij hem hetzelfde laken en pak totdat hij zijn Eva ontmoette. Ook dat werd een huwelijk. En Ellen dan? Haar Eelco was niet van het trouwen. Ze zochten wel een plaatsje voor hun gezamenlijke bed, en een appartement was snel gekocht. Scheelde (voor op de korte termijn tenminste) weer een huwelijk, én veel georganiseer én nog meer geld! Onno’s oudste zoon Remko (kind nummer vijf) hield het bij de computer, zijn enige grote liefde. Maar met vier kinderen met serieuze relaties waarvan Marcelle en Marc in het IVF stadium waren beland en ondertussen uitzicht hadden op drie adoptiekindjes kon het niet lang meer duren…

Wordt vervolgd