Blog 4.

‘Je kunt het het best vergelijken met een sollicitatieprocedure, maar wel eentje die zes jaar duurde’, vertelt Marcelle als we herinneringen over de adoptieprocedure ophalen. ‘Heus, we hadden ons wel voorbereid, maar dat het zo’n ambtelijke molen zou worden, met zo veel papierwerk, zo veel testen en zo veel betutteling… Wat ik het ergste vond? Dat de betrokken instanties als het ware in je persoonlijke leven infiltreren. En daardoor een soort macht over je krijgen.’

In de talloze gesprekken keer op keer bewijzen hoe graag je kinderen wilt, hoe je relatie is, of je lichamelijk en geestelijk gezond bent, genoeg verdient, of je huis groot genoeg is… Testen, testen en nog eens testen. Ook wij als grootouders moesten ons aandeel leveren. Wat is onze achtergrond? Waren wij het er mee eens? Waarom dachten wij dat ze het aan zouden kunnen? En die keer dat Menno van de Raad van Kinderbescherming aan Marcelle vroeg: ‘Hoe ga jij dat doen Marcelle? Jij die 60/70 uur per week werkt?’ Waarop mijn dochter gevat antwoordde: ‘Ik heb ze toch nog niet?’

Niet alles was alleen maar vervelend. Zo waren er bijvoorbeeld verschillende (weliswaar verplichte) cursussen. Daar werden voorlichtingsfilmpjes getoond en vertelden ervaringsdeskundigen hoe het met hún kindertjes was gegaan. Ik herinner me dat Marcelle een keer vertelde dat je je moest realiseren dat je kindje – of kindjes, ze hadden aangegeven er drie te willen adopteren – gewend waren in een kindertehuis te leven en te slapen op slaapzalen. Veel lawaai dus. Je kinderkamer die je met veel zorg en liefde hebt ingericht is dan beangstigend stil en bedreigend.

En dan, als aan alle formaliteiten is voldaan emigreren Marcelle en Marc naar Curaçao, waar ze een huis hadden gehuurd. ‘Wij denken dat het beter is om eerst een hecht gezin te worden, voordat we de hele familie en onze vrienden hun rol laten spelen. Bovendien is de overgang van Brazilië naar Curaçao minder heftig, warmer, minder hectisch dan naar Nederland.’ Hoe ik dat vond? Eh nou, ik had er alle begrip voor…

En daar laat ik het liever bij.

Wordt vervolgd