Blog 6.

Bij adoptie gaat het om kleine mensenlevens, het gaat om kinderen. Het is geen ‘niet goed geld terug garantie’. Vanzelfsprekend dat er in de loop der jaren procedures zijn opgesteld om misbruik zoals mensenhandel, orgaanhandel, seksueel misbruik etc. te voorkomen. En dan nog gaat het in enkele gevallen mis, maar dat terzijde.

Het najaar van 2005. Het is zover. Telefoontje bij Marcelle en Marc. Er is een dossier van drie kinderen uit één gezin. ‘Maar de oudste, een meisje, is negen. Denk daar goed over na. Want dat is wel pittig.’ is het advies. We praten er over, maar meer voor de vorm. Want het veranderde niets aan het antwoord: 

Ja. 

Dan alles in een stroomversnelling. Marcelle vertrekt naar Brazilië om een   zes-weekse stoomcursus Portugees te volgen. Bovendien zit ze dan dicht bij het vuur als het om de officiële procedures gaat. Dat denkt ze… Want als het moment bijna daar is, blijkt er nog één belangrijke stempel niet aanwezig. Kan dat in Sao Paulo of in Rio de Janeiro? Nee mevrouw, dat kan alleen bij het Braziliaans consulaat in Nederland. En hup én of het niets kost, daar gaat ze weer. Retourtje Nederland. Dan bij het consulaat gaat het toch nog bijna mis. ’t Is lunchtijd en de man aan de balie heeft er duidelijk geen zin in. Maar dan is hij bij mijn dochter niet aan het goede adres. Furieus duikt ze er in en het gaat van dik hout met planken. Met succes. Nog diezelfde avond weer terug naar Brazilië. Mét het gewenste stempel. ‘Mam, ik word moeder,’ belt ze me op weg naar Schiphol…

Begin december 2005. Emoties spatten alle kanten op. Eva heeft voor de tweede keer een miskraam. Ellen is zes maanden zwanger. Marc is vanuit Curaçao even in Nederland voor zaken terwijl Marcelle alleen in Brazilië is. Ze belt. Eindelijk, ze heeft foto’s en namen en andere bijzonderheden. Marc vertrekt naar Brazilië. Over twee weken krijgen ze de papieren. Over twee weken worden ze pappa en mamma. Over twee weken worden wij oma en opa.

We zijn een vrolijke positief ingestelde idiote familie. We zijn primair in onze uitingen, zijn enthousiast, schuwen geen taboeonderwerpen, praten over van alles, kennen (denk ik tenminste) geen – of nauwelijks – geheimen voor elkaar, zijn intens blij of intens verdrietig, maar vooral we-lachen-wat-af. Soms, of misschien moet ik eigenlijk zeggen, vaak is het gekruiste benen werk… Van dat dus. 

Tweede kerstdag 2005. We zijn bijna compleet. Alleen oudste dochter Marcelle is naar Brazilië om Portugees te leren ter voorbereiding op de adoptie van hun drie kinderen. Ons huis straalt kerstsfeer. Ben nog van de schuld-gevoel-generatie. De kinderen mogen niet lijden onder de werkdruk van de baan van hun moeder. Dus alles uit de kast gehaald. Op sfeer- en kookgebied. We gaan aan tafel…          

                                                                                                          Wordt vervolgd