Blog 7
Het is 2e kerstdag 2005. We zijn bijna compleet. Alleen oudste dochter Marcelle ontbreekt. Ze is naar Brazilië om Portugees te leren ter voorbereiding op de adoptie van hun drie kinderen. Ons huis straalt kerstsfeer. Van alle uithoeken komen de kinderen binnenwaaien. Gekleed in de vooraf afgesproken (uh nou ja, door mij opgelegde) dresscode. Gala. We omhelzen, we lachen. De kinderen kussen hun partners onder de mistletoe, die traditiegetrouw hangt aan een van de bogen van onze kamer. We struikelen over elkaar om te vertellen over alles dat we de afgelopen periode hebben meegemaakt, onze intensieve banen, hoe druk we het hebben. Kerstmis is een van de unieke ontmoetingsmomenten in het jaar waar de hectiek hoogtij viert…
Het had zo’n mooie avond moeten zijn. Wat gaat er mis? Waarom krijg ik nog steeds brok in m’n keel als ik met jongste dochter Ellen over haar eerste zwangerschap praat? Het is ingewikkeld en ligt gevoelig. Schoondochter Eva met haar man Jeroen (Onno’s zoon) had het helemaal in haar hoofd. Vanavond zou ze de hele familie vertellen dat ze weer zwanger is. Dat er na die eerste afschuwelijke miskraam toch weer hoop was op een baby. Maar een paar dagen geleden is het weer misgegaan. Voor de tweede keer. Ze is niet meer zwanger. Eva is intens verdrietig. En ik ook.
Aan de andere kant van de tafel zitten Ellen en Eelco. Ellen weet van de tweede miskraam van Eva en respecteert het nadrukkelijke verzoek om niet en famille over baby’s te praten. Maar zelf is ze zes maanden zwanger! Daar zijn ze zielsgelukkig mee. En ontzaglijk blij. En ik ook!
Aan tafel zit Ellen naast Irith de vrouw van Bastiaan. Irith en Eva praten zachtjes met elkaar. Eva is hevig geëmotioneerd en is in tranen. Irith en Eva lopen zelfs even naar buiten. Ik zie het. Ellen trekt wit weg. Ik zie het. De mannen zien niets. Ik loop naar de keuken. Ik doe niets! Ik doe helemaal niets! Voel me machteloos. Ben ik dit? Waarom grijp ik niet in? Waarom zeg ik niets? Was Marcelle nu maar hier. Mijn oudste dochter. Zij die al jaren probeert kinderen te krijgen. Zij die Ellen zo blij maakte toen Ellen het als eerste aan haar vertelde. Bang was voor de reactie… Marcelle die haar zei ‘Ben je nou helemaal gek? Ik wil toch niet dat mijn zusje hetzelfde overkomt als ik?? Lieve schat, ik ben dolgelukkig voor jullie!’ Ja, was Marcelle nu maar hier, die nog minder dan ik, niet schroomt gevoelige onderwerpen bespreekbaar te maken.
Ik sta in de keuken en troost mijn jongste. Verder doe ik niets. De sfeer is weg. Het is de rest van de avond op eieren lopen en niet meer goed gekomen.
Paar jaar later praten we erover. Marcelle en ik, samen op de bank. Waar was mijn openheid? Waar was mijn ‘ik-zeg-altijd-alles-mentaliteit?’ Samen filosoferen we erover en we zijn er uit. Door Ellen te steunen, was ik bang Eva te kwetsen. Hoewel ik behoorlijk close met haar ben – ze werkt zelfs voor me – was ik bang dat ze boos zou worden als ik mijn belofte brak. Dat ze weg zou gaan.
Ik denk er nog vaak aan terug. Natuurlijk had ik het wél bespreekbaar moeten maken. Had ik aan moeten voelen dat beide meisjes gezien en gehoord wilden worden. Dat verdriet en blijdschap binnen één familie naast elkaar kunnen bestaan. Had ik toen die woorden maar kunnen vinden, had ik de boel maar open kunnen gooien. Dan was de sfeer wellicht zachter geweest. Voor iedereen.
Wordt vervolgd
Ach Carla, je werd ook heen en weer geslingerd door je gemengde gevoelens. Vreugde voor Ellen, verdriet voor Eva. Loyaliteit. En dan ook nog een krampachtige poging om het gezellig te houden. Je hebt het gezien en kan dat dan altijd nog bespreekbaar maken.
Ja, dat hebben we ook gedaan, Ellen en ik. Alleen heb ik er met Eva nooit over gesproken. Jeroen en zij zijn gescheiden. Nog wel contact met haar, maar hier nooit over nagepraat.
Je kan zo mooi schrijven, het is net een film.
Soms gebeuren er dingen waar je spijt van heb, maar het is prachtig als je de gelegenheid krijgt het later en soms veel later weer recht te zetten.
X
Denk voor je compliment Marjorie. Het is zeker fijn dat je later dingen kunt uitleggen of er sorry voor kan zeggen. Ik probeer ook echt om geen losse eindjes te laten ontstaan.
Tranen bij het lezen…
Dank Rietje, dan heb ik het goed verwoord. Was een moeilijke situatie. Eerlijk? Weet niet of ik het nu beter zou hebben kunnen doen.
Ik voel de spanning…
Heb je ooit nog met Ellen en Eva over die 2e Kerstdag gesproken?
Dank Margo, wat geniet ik van jullie reacties, maar dat even terzijde… Met Ellen heb ik het er nog wel eens over (gisteren nog: ‘Heb het nu wel verwerkt hoor mam’). Helaas niet met Eva. Zij en Jeroen zijn gescheiden. Heb gelukkig nog wel contact met haar, maar hebben hier (nog) nooit over gesproken. Moet ik toch eens doen…
Lieve Carla, wat was dat een moeilijke en ingewikkelde dag! Jij zat daar in een spagaat he? Ik begrijp heel goed hoe graag je dit nog es zou willen overdoen en dan anders. Maar jij bent ook ‘maar’ een mens he?
Heel mooi in invoelbaar geschreven. ❣
Lieve Marietje, wat een verrassing om bij het wakker worden je reactie te lezen. Hartstikke bedankt! Ja, je snapt natuurlijk dat ik naar mate de tijd verstreek, steeds meer ervaring kreeg in het handelen van akward situaties in onze ingewikkelde familiestructuur. Ik leerde steeds beter om (zo diplomatiek mogelijk) in te grijpen als iets uit de hand dreigde/dreigt te lopen. Of betrokkene even apart te nemen om situaties uit te praten. Hoe dan ook het blijft lastig. Je ‘bent ook maar een mens’ is daarbij zeer van toepassing.
Mooi en herkenbaar verhaal Carla.
Wat is er verkeerd aan als je wijselijk zwijgt in bepaalde situaties?
Liefs, Ben
Nou Ben, het was geen wijselijk zwijgen wat hier gebeurde. Ik had wel degelijk in moeten grijpen. Ellen voelde zich niet gezien en gehoord en Eva zat vast in haar verdriet. Het dilemma was dat ik Eva had beloofd om het thema baby’s te vermijden. Dat had ik niet moeten beloven. Ik had het open moeten gooien en de confrontatie (liefdevol) aan moeten gaan. Aan de andere kant had Eva gezegd niet te zullen komen als we wel over ‘in verwachting zijn’ en baby’s zouden praten. Ik zat in een spagaat.