Carla: Juni 2020
Zou zo maar kunnen dat jullie (lezers van deze feuilleton) er genoeg van krijgen, van die uitgebreide verhalen over het gezin in wording. Kan je vertellen dat wij in 2006 snakten naar méér verhalen over de kinderen; er was in die tijd grote ‘honger’ naar meer, meer verhalen, meer details. Drie kinderen in één keer?, vroegen collega’s mij en wilden ook de rondschrijfmail ontvangen. Ik lees uit een reactie bijvoorbeeld dat ‘ik-kan-niet-wachten-om-‘m-thuis-hardop-voor-te-lezen’. Ja, we waren in die tijd allemaal in de ban van wat zich daar in Brazilië voltrok.
Begin februari 2006. Marcelle aan de telefoon: ‘Mam, wat zou je ervan vinden om naar Brazilië te komen?’ Ik ben sprakeloos en weet niet wat ik hoor. Wat voel ik me blij en vereerd. Marcelle en Marc die mij vragen mee te delen in hun geluk. Ik mag fysiek kennis maken met onze (eerste) drie kleinkinderen. Ze vertrouwen mij genoeg om mee te genieten, de kinderen vast te houden, te knuffelen en te verwennen. Dit is het moment waar ik jaren naar heb uitgekeken. Oma te zijn, een eigen familie op te bouwen. Ik aarzel geen moment om ja te zeggen op hun aanbod en haal alles uit de kast om er tussen de (werk)deadlines door een weekje tussenuit te gaan. Een weekje, meer zit er niet in (blog 21).
Ondertussen vertelt Marcelle dat beide meisjes verliefd zijn op een jongen van het hotelanimatieteam. ‘Daardoor lopen sommige dingen opeens een stuk gemakkelijker,’ legt ze uit. ‘Zo hoefde ik vanavond niet eindeloos te vragen of ze het zwembad uit wilden komen. Ze wilden zich eerst mooi maken om met de rest van de kinderen (én de leuke jongen) te gaan eten. Ik begrijp het wel,’ zegt Marcelle, ‘kijk maar naar de foto mam, de meiden hebben een goeie smaak.’
Tijdens ons gesprek komen de dames thuis. Ik hoor op afstand hoe gehypt ze zijn. Marcelle geeft een ooggetuigenverslag dat ze Marc voordoen welke spelletjes Diego (‘ja zo heet onze goddelijke Tio*’, zegt mijn dochter) hebben gespeeld. Luid lachend vertelt ze dat de kinderen op handen en voeten staan en Marc vragen hun voeten op te tillen. ‘Je weet wel mam, kruiwagentje spelen.’ Als dat zich herhaalt (nog steeds met Marcelle aan de telefoon) hoor ik Marc verzuchten: ‘Daar gaan we weer…’.
Vlak voordat ze ophangt vertelt ze nog snel wat er gisteren na het eten gebeurde. ‘We hebben weer zo verschrikkelijk gelachen. Onze kleine Lucimari heeft ontdekt dat als de gordijnen dicht zijn, dat de airconditioner die aan het raam hangt, de gordijnen doet opbollen. Aangemoedigd door wat ze op tv heeft gezien, kruipt ze iedere keer achter de gordijnen en roept dan heel hard dat ze een spook is. Als ze er dan vandaan komt, gilt ze van de pret als Marc, Leticia en Felipe dan zogenaamd heel hard schrikken en weghollen. Ook dit spel herhaalt zich eindeloos. Oh mam, we hebben zó gelachen.’
Carla: Toen ik deze alinea voordat ik de mail verstuurde aan Marcelle voorlas – ik wist wel dat het iets anders was gegaan – hikte ze weer van het lachen. ‘Mamma, het was heel anders, maar deze versie is wel heel erg leuk, laat maar staan…’
PS ‘Mam, help je me herinneren? Ik wil de hele tijd nog wat liefs over Leticia vertellen. Dat komt volgende keer.’
*Tio=Oom
Wordt vervolgd
Ben nog lang niet ‘Brazilie’-moe!!!!!
Wat onwijs geweldig dat ze jou vroegen naar hun toe te komen.♥️♥️♥️
Geluk met een hele grote G.❣❣❣❣