Blog 22

De hotelkamers in Brazilië zien er precies hetzelfde uit als waar dan ook in de wereld: bedden met nachtkastjes en tegen de andere muur een lange aflegtafel met tv waar een paar stoelen voorstaan. De twee ruime kamers zijn met een tussendeur van elkaar gescheiden. Ik zit op een van de twee tweepersoonsbedden in de kamer van Marc en Marcelle en kijk via de open deur recht in de kamer daarnaast. Het lijkt op televisie kijken, alleen is het echt. In stille aanbidding zie ik wat zich voor mijn ogen afspeelt. Ik kan er niet genoeg van krijgen.

Ik zie drie echt lieve, lieve kinderen, die heerlijk met elkaar spelen zoals broertjes en zusjes doen. Kindertjes die liefdevol open, vrolijk, en blij met frisse blik met Marcelle en Marc communiceren. Bij tijd en wijle beetje kwaad, boos, ongeduldig, en soms heel soms (eventjes) driftig of verongelijkt. Kinderen die ongelooflijk blij zijn met pieterpeuterige cadeautjes zoals een speelgoedverrekijker, loepje, speelgoedmobieltje, een plastic theeservies en die voor het eerst van hun leven een eigen la en kast hebben waar de beeldigste kleertjes alleen van hun zijn. Wat een feest om naar ze te kijken en te mogen meebeleven.

‘Zelf doen’ of ‘ik kan het zelf’, is bij iedere ouder bekend. Dat gaat bij Braziliaanse kindertjes niet anders. Zo zie ik M&M aan het zwemband worstelen met het omdoen van de bandjes. Dat wil zeggen, de kinderen willen het zelf doen maar gunnen zich geen tijd om de bandjes van de vorige dag eerst leeg te (laten) maken. Ze staan erop om ze zelf opgeblazen en wel om te doen. Een heel gedoe met veel ge-au en geklaag als er zo nu en dan een velletje tussenkomt. Het gewurm duurt minutenlang voordat het klaar is.

Het ‘niet de taal spreken’ overvalt me meer dan ik had gedacht. Vooral de eerste dagen vind ik het verrekte moeilijk om niet tegen ze te kunnen praten, ze gerust te stellen of lieve dingetjes te zeggen. Ook ze met iets helpen is lastig en vreemd. Gaandeweg gaat het beter en aan het einde van de week begrijp ik ze steeds beter en ‘durf’ ik meer met ze te spelen. Grote pret als ik heb je wel gehoord van de zevende zeven introduceer. Ze weten van geen ophouden en smeken me het eindeloos te herhalen.

Precies weet ik het niet meer, maar de kinderen wilden mij de dierentuin laten zien. Nou ja, dierentuin, het is meer een (prachtig) park met op grote afstand van elkaar een enkele leeuw, giraffe en een paar apen. Maar oh wat genieten de kinderen en als het opeens begint te stortregenen en we binnen enkele minuten tot op de huid doorweekt zijn, is de pret helemaal compleet. (Nee niet voor ons…).

Als we een ritje naar de grote speelgoedwinkel maken, mag ik eindelijk m’n grote passie voor poppen uitleven. Intimi weten dat ik een groot deel van de kinderjaren van Ellen en Marcelle met allerlei trucs heb getracht om ze ‘aan de pop’ te krijgen. Ik herinner me een beeldschone pop en vertelde de meisjes (mijn meisjes) dat dat een kindje was die er naar uitzag dat zij hun moeder zouden worden. Het mocht niet baten, mijn dochters luisterden onverschillig naar mijn verhaal en kozen uiteindelijk voor een Barbie met toebehoren (waar ze amper mee speelden, maar dat is weer een heel ander verhaal).

In de speelgoedwinkel in Curitiba is het mij gegund om de een na de andere pop in de armen van Luci en Leticia te leggen. Ik geniet. Na uren (ja uren!) van beraadslagen en overleggen kiezen ze ieder een pop naar keuze en Felipe kiest één of andere robotman die vanuit de buik ‘iets’ afschiet.

                                                                                                             Wordt vervolgd