Blog 2

‘We gaan trouwen,’ zei Marcelle toen ze samen met haar Marc terugkwam van een jaar wereldreis. ‘En mam, ik zeg het je maar meteen, we gaan een kindje voor je maken.’ Het was 1999 en Marcelle was 33 jaar. Zalig vond ik dat ze er niet geheimzinnig over deed en me deelgenoot maakte van hun plannen. Gegrapt werd er tussen Marcelle en Bastiaan: ‘Zullen we ons eerste kind maar aan mamma geven, zijn we in één keer af van haar gezeur.’ Of die keer dat ik ’s avonds laat (heel laat) belde en Marcelle zei: ‘Wegwezen mam, zo wordt het nooit wat met dat kleinkind van je.’

De tijd verstreek. Of liever maanden verstreken. Met iedere keer de vraag: En?? Natuurlijk, ook voor mij was het een leerproces en met de jaren leerde ik op de juiste momenten mijn mond te houden. ’t Werd gelukkig nooit een issue. Marcelle maakte een flitsende carrière en zat nergens mee. ‘Echt niet mam, we gaan voor IVF en dat gaat vast lukken,’ zo zei mijn positieve oudste dochter. Trouwens ik was er zelf bij toen de gynaecologe, een grote struise dame na een baarmoederonderzoek – waar Marcelle onder narcose was gebracht – haar meedeelde dat ‘ze nog nooit zulke prachtige eileiders had gezien.’

Het was wat iedere moeder zich kon wensen – een dochter die alles met je deelt – en je daarmee ook deelgenoot maakt van een jarenlang, bij vlagen, emotioneel proces. Want dat viel niet meer te ontkennen. De IFV en gelijksoortige behandelingen waren zwaar, heel zwaar. Voor haar, hoewel ze dat lang bleef ontkennen, maar zeker ook voor haar omgeving.

Opmerkelijk was dat uit een later gesprek bleek dat nadat het tweetal van wereldreis terug was en nog voordat ze aan IVF begonnen, ze zich ook in mogelijke adoptie hadden verdiept. ‘Ben eens gaan informeren, mam, maar ’t duurt heel lang voordat je daarvoor in aanmerking komt en daarom zijn Marc en ik ons aan ’t oriënteren.’

Boem, daar zat ik. Zelf geadopteerd en daar altijd de sporen van mee dragend… Hoe daar mee om te gaan? Marcelle en Marc, stapje voor stapje namen ze ons mee. Niet alleen ons, maar ons hele samengestelde gezin werd er bij betrokken. Praten, praten, praten. Bij ieder familie-evenement lange discussies. En ik noem hier nog niet  de andere kinderen waar ook het nodige in gang werd gezet… En de IVF ging door, en zo ook de voorbereidingen voor adoptie. Bij welke organisatie ze zich zouden inschrijven (Wereldkinderen), uit welk land ze wilden adopteren (‘Brazilië, want Brazilianen dat zijn temperamentvolle mensen’) dat ze cursussen moesten volgen, dat ze psychologische onderzoeken moesten ondergaan, of hun relatie wel stabiel was, of ze genoeg verdienden, of hun huis wel geschikt was voor kinderen, hoe de familierelaties waren, en hoe de toekomstige grootouders er over dachten… Je kan het zo gek niet bedenken, maar hun hele leven (en dat van ons) stond op z’n kop. En als klap op de vuurpijl: ‘Hoe zouden jullie er tegenaan kijken als we drie kinderen tegelijk zouden adopteren?’ Het was eind 2004.

Wordt vervolgd