Blog 17

‘De portier van het Hotel Mabu Parque Resort in Curitiba had het niet direct in de gaten. Hij begroette ons en kwam met een kleine trolley aangelopen,’ belt Marcelle mij de volgende ochtend.

De dagelijkse telefoongesprekken met mijn dochter vanuit Brazilië over de wording van haar bijzondere gezin zijn stuk voor stuk juweeltjes. Hoewel aan de andere kant van de wereld, is het alsof ik er zelf bij ben. Haar passie, haar manier van vertellen, haar enthousiasme vervullen mij met blijdschap en liefde. Dat ze mij zo dicht in haar leven toelaat is voor mij van ongekende waarde.

Marcelle: ‘Terwijl wij de tassen, koffers en vuilniszakken uitlaadden in totaal zestien stuks, was het de portier snel duidelijk dat zwaarder geschut nodig was. Nog een heel gedoe, want Luci was haar ene chinello (slippertje) kwijt en dat deed nogal wat stof (zeg maar keelgeluid) opwaaien… Bij de balie heb ik de receptioniste duidelijk gemaakt dat we twee kamers met een tussendeur wilden en dat ik, als ik hen was, de kamer naast de kinderen maar niet zou verhuren. De vrouw keek een beetje gek. Waarom? Nou omdat het schreeuwen en huilen van de kleine Lucimari toch wel erg aanhoudt. Maar ook Felipe kan er wat van, hoor mam.’

‘Bij de eerste aanblik van de kamers maakte ik snel een inschatting,’ vertelt Marcelle verder. ‘Daar viel nog wel het een en ander te beleven, met name voor onze zoon. Ik heb Marc en de kinderen meteen naar het zwembad gebonjourd en ben zelf als een gek eerst de kamers gaan aanpassen. Ik deed een soort kinderscan. Gek he, dat je instinctief weet wat je moet doen. Telefoon en aardewerken prulletjes weggehaald, koelkast van alle drank en cola ontdaan, meubels gereshuffeld en meer van dat gedoe; de hele zooi in onze kamer een plaatsje gegeven. Daarna de tassen, koffers en zakken uitgepakt. Ik was wel een tijdje bezig. Toen ze terugkwamen was het een soort zoek-de-verschillen. ‘Hé mam, waar is de afstandsbediening’, ‘er staat niets in de koelkast’, dat soort opmerkingen.

Overigens, hebben we, ik zei het al, bij tijd en wijle heel wat te stellen met onze Luci en soms ook met Felipe. Onze driejarige dochter krijgt het voor elkaar om wel twee uur achterelkaar te schreeuwhuilen waar we toch nog niet goed raad mee weten. Het is een soort van niet weten wat er gebeurt, overweldigd zijn. Ze denkt dat ze praat, maar ze gaat tekeer als een razende totdat ze tenslotte doodop is en huilt van haar eigen harde schreeuwen. Deze keer ging het om een ruzie over de tv-afstandsbediening. Leticia wilde gewoon lekker kijken, zij is rustig, maar Felipe vindt het gedoe met de knopjes razend interessant en zit aan een stuk door te zappen. Nou ja, zei ik zittend? Al springend op het bed bedoel ik. Omdat Felipe dat doet, doet Luci dat ook en wil zij ook de afstandsbediening. Met gevolg dat ze al ruziemakend, elkaar slaand en schoppend tekeer gingen.

Na waarschuwingen, die niet hielpen, had ik het helemaal gehad. Ik ben naar binnen gegaan, heb resoluut de tv opgepakt en in onze kamer gezet. Het werd doodstil, we hoorden ze niet meer. Ze waren zich rot geschrokken. We hebben ze even gelaten en zagen door het kiertje van de kamerdeur dat ze gingen tekenen. Na een minuut of tien kwam de een na de ander schoorvoetend binnen om de tekeningen te laten zien; een soort sorry-gebeuren.

De nacht was hectisch. Kleine Felipe werd iedere keer wakker en huilde in zijn slaap. Hij bleef maar huilen en wilde niets van ons weten. Pas veel later kon ik hem oppakken en viel hij nog nasnikkend in slaap. Ook Lucimari werd keer op keer huilend wakker.

Ja, het is best wel zwaar hoor mam, alles is nieuw, alles is anders. En we realiseren ons heel goed dat het niet niks is als je nog zo klein bent. Zo uit je vertrouwde omgeving en dan met vreemde witte mensen, die je ook nog eens niet kunt verstaan. Ze zijn gewoon hartstikke bang.’

Wordt vervolgd