Dat vliegen, wat een ervaring was dat

Blog 25

Brazilië 2006; Een hotel is natuurlijk niet de meest ideale plek om met drie kinderen te verblijven. Je mist bijvoorbeeld een tafel waar je met z’n allen aan kunt zitten, je mist een keuken wat met drie kinderen toch wel handig is (understatement), je mist ‘boven’ met eigen slaapkamers, je mist privacy en loopruimte natuurlijk. Hoewel het hotel een buiten- en binnenzwembad heeft, een restaurant, een hotelhal en een tuin met een paar speelattributen, is het wel openbaar gebied en ik heb gemerkt dat er voortdurend naar hen wordt gekeken en op hen wordt gelet. Marcelle en Marc schijnen daar absoluut geen last van te hebben. ‘Welnee, mam, daar ben ik absoluut niet mee bezig’. 

Ik sta er dus niet van te kijken als M&M vertellen dat ze een huis gaan huren in Florianopolis, een schiereilandje voor de kust van Zuidoost Brazilië. Op de dag dat ik naar huis ga, vliegen zij voor een tweeweekse vakantie een uurtje verderop.

Paar dagen nadat ik weer thuis ben, belt Marcelle: ‘Ja, dat vliegen, wat een ervaring was dat. Alleen het inchecken al, kun je je voorstellen mam, dat was nog een heel ding. Immers de kinderen zijn nog niet officieel geadopteerd.’ Ik weet niet beter of ze hadden toch de nodige papieren van de rechtbankofficials meegekregen? ‘Ja, dat klopt,’ bevestigt ze: ‘Maar voordat dat allemaal gecheckt was, waren we meer dan een uur verder. Enfin, de kinderen gedroegen zich voorbeeldig en daar ging het spulletje, je had het moeten zien! Ieder met een eigen rolkoffer…’

‘En dan het vliegen zelf. Ook al zo gaaf,’ zegt mijn enthousiaste dochter. ‘Eerst was daar natuurlijk het gepiel met riemen vast en riemen los. Vooral Felipe vond dat machtig interessant. Toen besloten ze gedrieën dat ze die riemen absoluut niet vast wilden hebben. Er moest zelfs een stewardess aan te pas komen om te vertellen dat het toch echt moest. Dan was er ook het leuke spelletje lampje aan en lampje uit. Ze waren niet te stoppen, alles was nieuw, alles was prachtig.

‘Het is gewoon een bus,’ had Leticia gezegd toen ze aan het taxiën waren. ‘Nou, had Marcelle geantwoord, wacht maar eventjes, dan zal je het beleven. Lachend en blij vertelt Marcelle dat toen het vliegtuig opsteeg, drie koppetjes aan het raam zaten gekluisterd. En dat na enige tijd Lucimari aan Marc vroeg wanneer ze uit konden stappen. Ze wilde in de wolken spelen…

‘Oh mam, dan het strand. Wat een plezier om met elkaar in de golven te spelen. Wat heerlijk ook om een gewoon huis te hebben met een boven en gescheiden bedden en slaapkamers.’ Marcelle vertelt ook nog dat Leticia nu een beetje langer kan opblijven dan de kleintjes. ‘Je had het moeten zien, ze is zo trots!’

Maar alles blijkt een verademing. Hoewel ik zelf tijdens mijn logeerpartij het eten in het hotel heerlijk vond, waren zij na weken van hetzelfde buffet-eten, er wel op uitgekeken. ‘Zo gaaf, de kinderen vinden alles lekker. De vreemdste gerechten gaan met smaak naar binnen. Vis bijvoorbeeld, ja zelfs oesters, alles vinden ze heerlijk.’ Vlak voordat we ophangen vertelt ze nog over de poesjes: ‘Laten de eigenaars van het huisje nou drie poesjes hebben. Ieder kind een eigen poes. En hoe! Zodra we het huis instappen, begint het feest en hebben we geen kind meer aan ze. De poezen zijn hun baby’s. Ze proberen van alles en lopen er mee te zeulen en te knuffelen.’

Het is eind februari 2006. Het gezin is weer terug in Curitiba. Morgen vertrekken ze naar Sao Paulo. Daar moeten zij bij de Nederlandse ambassade (of consulaat) de visa halen. Als er geen tegenslag komt, dan vliegen ze daarna naar Nederland. Eerst een paar daagjes logeren bij Marcs ouders. Daarna komen ze bij ons op het parc wonen. Daar hebben ze vanaf 1 maart een huis gehuurd, totdat de adoptie officieel is. Daarna vertrekken ze naar Curaçao.

Maar voorlopig heb ik ze lekker dicht bij mij. Ik kan mijn geluk niet op.

PS

Het is juli 2020. Hoewel het heerlijk is om te schrijven, is dit voorlopig het laatste blog. Wij (Onno en Carla) hebben ons huis verkocht en in september gaan wij met de caravan overwinteren op de camping La Bella Vista in Manilva, in het zuiden van Spanje. Wellicht ga ik dan weer verder. Keep you posted!