Coverfoto van links naar rechts Marc en Marcelle met Felipe, Lucimari en Leticia

Blog 8

Januari 2006; Telefoongesprek met Marcelle uit Brazilië: Een moeder-en-dochter-gesprek zoals we dat vaak voeren. Geen detail blijft onbesproken. Vrijuit praten, zeggen wat je denkt en zeggen wat je voelt. 

‘Vandaag was De Dag; 16 januari 2006 is de geboorte van ons gezin. Eindelijk. Gisteren ben ik vanuit Salvador waar ik de cursus Portugees volgde naar Curitiba gevlogen. Daar hadden we een hotel geboekt. Marc vloog vanuit Nederland. We stonden er uitgebreid bij stil en realiseerden ons dat het na die avond nooit meer hetzelfde zou zijn. Dat we vanaf morgen pappa en mamma zijn van drie kinderen. Vandaag dus.

We stonden om half zeven op. Om tien uur eerst het officiële gedeelte bij de rechtbank in Mallet. Dat was vanuit Curitiba drie uur rijden. Corrie van Wereldkinderen begeleidde ons. In de taxi hadden we ruimschoots de tijd haar te vragen hoe de dag eruit zou zien. Het was een opluchting te horen dat ook zij het geen goed idee vond om de kinderen in de rechtbank te ontmoeten. Dat zou nu in een hotel in Mallet gebeuren.

De rechter bleek een jonge kerel van een jaar of veertig. Een slimme en hartelijke man. Hij bevestigde dat de kinderen allemaal van één pappa en mamma zijn. We zijn daar heel blij mee. Later hoorden we dat tussen Leticia (9) en Felipe (5) nog een zoontje Lucas was geboren. Helaas is hij door de armoedige omstandigheden waar de biologische ouders in verkeerden, als baby vroeg overleden. We hebben nog geen idee wat de impact hiervan is op onze oudste dochter. Ze zal ongeveer twee of drie zijn geweest toen het gebeurde. Heel jong natuurlijk.

Verder gaf de rechter ons de zekerheid en geruststelling dat we gedurende ons verblijf altijd een beroep op hem konden doen. Met de aanwezige psychologe Denise maakten we meteen een afspraak.

Vanuit de rechtbank was het maar een klein eindje naar het (ook in Mallet gelegen) Hotel Dorizzon waar we de kinderen gingen ontmoeten. Een eenvoudig hotel, maar met veel faciliteiten zoals een speelweide, drie zwembaden, sauna, allerlei spellen en paardrijdmogelijkheden. Dan heb je een beetje een idee.

Aanvankelijk hadden Maredy en Luis ‘de pleegouders’ waar onze kinderen de laatste tijd bij hadden gelogeerd (en die eigenaars van het hotel blijken te zijn) gepland dat de ontmoeting in de speeltuin zou zijn. Marc en ik vonden dat geen goed idee. We kozen voor een soort zitkamer die we zo goed als mogelijk gezellig maakten met bloemen, met drankjes en glazen en zo. Het was fijn te merken dat Maredy en Luis blij waren dat wij de ouders van het drietal zouden worden. Intuïtief was het voor ons direct helder dat we voor een zorgvuldige en liefdevolle overdracht elkaar nodig zouden hebben. Er werd hartelijk  gezoend en ze drukten ons aan het hart. Oh mam, wat fijn dat onze kinderen uit Brazilië komen, waar de mensen gewend zijn elkaar spontaan aan te raken en uitbundig en hartelijk zijn. Heerlijk!

Midden in de begroeting zei iemand As crianças estão chegando = de kinderen komen eraan en ja voordat ik het goed en wel in de gaten had, liep het drietal op ons af en nam ik Leticia als eerste in m’n armen.

Wordt vervolgd