Blog 16

Carla: Marcelle en Marc hadden gepland met het gezin erop uit te trekken. Na ruim een week in Mallet hadden ze het daar wel gezien. Maar omdat de kinderen gedurende de eerste dertig dagen officieel ‘nog niet van hun zijn’, moeten ze in de buurt blijven. Voor de komende dagen staan er dan ook een aantal afspraken in hun agenda zoals verplichte gesprekken met een psychiater en een maatschappelijk werkster.

Voor toch een change of scenery is hun oog gevallen op een hotel in Curitiba. De stad ligt zo’n 220 kilometer ten oosten van Mallet. Marcelle: ‘Niet dat dat hotel ons veel extra’s biedt, maar hier is verder niets te beleven. De grote stad trekt ons meer. Bovendien denken we dat het beter is om het voor de kinderen vertrouwde gebied stapje voor stapje te verlaten. Intussen valt het ons wel op dat ze helemaal niet vragen naar Maredy en Louis. Hoewel, we moeten nog zien hoe het zal gaan als ze hier werkelijk niet meer zijn (en niet meer terugkomen),’ zucht Marcelle er achteraan.

Een paar dagen later. Het is 26 januari 2006; Het is een uur of half tien donderdagochtend in het nieuwe hotel. Marcelle belt. Ze is net wakker. De kinderen slapen nog. Gedurende ons gesprek wordt Lucimari het eerste wakker. Ik hoor haar kleine stemmetje. Marcelle vertaalt en zegt dat ze vraagt of ze de overgebleven gebakken banaantjes van gisteren mag opeten. We praten over het afscheid uit Mallet en het nieuwe hotel.

‘Hoe het afscheid ging? Nou of ze het nu expres hadden gedaan of niet, maar Louis en Maredy waren er niet’, vertelt Marcelle. ‘We waren er niet rouwig om, want het zou ongetwijfeld een emotionele toestand zijn geworden. En of dat nu goed is voor de kinderen daar zijn we nog niet zo zeker van. Het is al hectisch genoeg zoals het is. Ze hadden wel lieve kaartjes en cadeautjes achtergelaten en dat was schattig. We hadden er ook voor gezorgd dat we in het adresboekje van Leticia van iedereen die iets in hun leven had betekend adressen en andere bijzonderheden hadden opgeschreven. Ook van de volwassenen in het hotel; dus als ze willen, kunnen ze met iedereen contact houden of later nog eens contact opnemen. 

De taxi die we hadden besteld bleek een kleine bus, een donkerblauwe met een schuifdeur. Precies zoals Onno in het fotoboekje had getekend, dus dat werkte goed. Enfin wij hebben het hele spul ingeladen en hoppa daar gingen we. Nou ik kan je verklappen, dat viel niet mee. We praten hier over een f*cking busrit van ongeveer vier en een half uur.

Halverwege maakten we een stop om te plassen en even de benen te strekken. Voor alle drie kochten we een zacht Disneydekentje waar ze zich in konden wikkelen. Dat was een tip van iemand en die bleek nog lang zo gek nog niet. Want oh mam, wat was die trip een regelrechte ramp. Het busje had namelijk drie bankjes achterelkaar met een gangpadje er tussen, waardoor ze heen en weer konden lopen. De hele weg lang aan elkaar zittend en ruziënd, gekrijs en gedoe over wie waar mocht zitten, aan een stuk door. Kun je het je voorstellen?

Tussendoor hebben we zo goed en kwaad als het ging met ze gepraat over wat er allemaal gebeurde, wat de plannen waren en waarom. Want het is niet niets, voor de eerste keer in hun leventjes verlieten ze wel hun vertrouwde omgeving.’

                                                                                                                                     Wordt vervolgd