Blog 23

Wat mij vooral opvalt, is dat het personeel van het hotel extra lief is voor kinderen. Nooit boze blikken, geen geïrriteerdheid, nooit is iets te veel. Wat de kinderen ook doen, bijvoorbeeld karaf druivensap omgooien (ik zeg maar wat ;-)), er wordt nauwelijks op gereageerd. ‘Niets aan de hand, het zijn immers kinderen’, is de reactie. Als het kamermeisje de kamer heeft schoongemaakt en kort daarna de kinderen iets omgooien of rommel maken, dan zegt ook dat meisje: ‘Maakt u zich geen zorgen. Het zijn toch kinderen!’ Heerlijk, is dat. Alle lof voor de mensen in Hotel Mabu.

Marcelle en Marc hebben in die bijna vier weken dat ze nu in het hotel wonen er een gewoonte van gemaakt om ’s ochtends het ontbijt op de kamer klaar te zetten. Ze weten precies wat ieders favoriet is. Zo is Leticia dol op vers fruit zoals watermeloen en ananas, eet Lucimari rustig en geconcentreerd haar aardbeienyoghurtje met daarna een kleintje melk en is Felipe helemaal verrukt van mijn meegebrachte hagelslagjes en andere smaakjes. Je weet wel, in die kleine doosjes. Het drietal zit uiterst gemanierd op hun stoeltjes. Een lust voor het oog. Maar ook ’s avonds bij het avondeten gaat alles z’n gangetje. Af en toe een beetje bonje als Luci geen mes krijgt omdat ze daarmee gaat zwaaien, of omdat er iets omvalt waardoor ze schrikken en beginnen te huilen; maar verder gezellig kletsend met paj en maj…

Gisteravond was het weer zo fijn. M&M hadden vanuit Nederland een boekje met 100 kinderliedjes meegenomen. Nu heeft Leticia uitgevonden dat als zij een liedje aanwijst dat wij dan op commando met ons drieën beginnen te zingen. Een soort jukebox dus. Het is helemaal bal als Marc meezingt. Dan liggen ze dubbel van de lach (en wij ook natuurlijk).

Gistermiddag naar de winkels gewandeld en de was weggebracht. Gezellig met z’n allen. Bij de dierenwinkel kijken. ‘Kijk mamma een haan, kijk een poes’, wat een belevenis. Toen een ijsje eten, maar de plek hadden we niet goed gekozen, het wemelde van de wespen. Nou ja, je kent het wel, met je ijsje zwaaien naar de wespen. Ja en dan valt het ijsje en dan is het huilen geblazen. Eerst gebeurde het bij Luci, die was er wonderwel rustig onder. Eventjes huilen, maar het was snel over. Bij Felipe ging het helemaal mis, die werd hartstikke kwaad en begon te schoppen en om zich heen te slaan. Marcelle is met hem apart naar huis gelopen. Later vertelde ze dat ze met hem had gepraat en had uitgelegd dat als hij boos is, dat hij moet zeggen dat hij boos is en waarom. En dat ze er dan samen over konden praten. ‘Hij werd weer rustig hoor mam en ik kreeg de indruk dat hij het begreep.’

Nog een leuk moment. Leticia had haar nieuwe oranje trainingspak aan. Ze stond voor ons en zei dat  ze nu oranjekapje was… Ik weet niet meer hoe het gebeurde maar Marc was opeens de boze wolf en bij mamma was het buutvrij. Toen Felipe steeds won en als eerste bij Marcelle op schoot zat, zag Marc dat kleine Luci beteuterd stond te kijken. Toen Felipe terugliep liep Marcelle snel in de richting van Luci. Toen Marc (de boze wolf) er weer aankwam, stond Marcelle vlak bij Luci. Luci snelde op haar moeder af en nu zat zij als eerste op haar schoot. Tja, toen keek Leticia weer een beetje sip en riep dat mamma vals speelde. Nou ja, wat ik eigenlijk zeggen wil, het gaat gewoon goed met dit nieuwe gezin. Eigenlijk gaat het heel goed.

                                                                                                          Wordt vervolgd