Blog 24
De Braziliaanse adoptieprocedure kent strenge regels. Een daarvan was dat Marcelle en Marc met de kinderen gedurende de eerste zes weken in de buurt van de rechtbank moesten blijven zodat toezicht en assistentie mogelijk was. Zo waren er bijvoorbeeld de officieel voorgeschreven voortgang-gesprekken met M&M, maar ook met de kinderen.
Halverwege de week dat ik in Brazilië logeerde, maakte ik zo’n ontmoeting mee. De beslissingsbevoegden kwamen naar het Mabu hotel voor een controlebezoek. In het restaurant aan een tafeltje niet ver van waar ik met de kindertjes zat, was er eerst een gesprek met Marcelle en Marc. Vragen als hoe het ging, of ze het aankonden, wat de verwachtingen waren, de plannen voor de toekomst enzovoort. Daarna was het de beurt voor de kinderen. Zonder Marc en Marcelle zaten daar de drie kleintjes aan tafel met de vertegenwoordigers van de rechtbank. ‘Hoe zijn je nieuwe pappa en mamma, zijn ze lief voor jullie, wat hebben jullie gisteren gedaan, maken ze je blij,’ dat soort vragen. Ze beseften het (gelukkig) niet, maar wij realiseerden ons des te meer dat dat het moment was dat over hun toekomst beslist zou worden. Het maakte immense indruk op mij.
Hoewel ik er geen moment aan twijfelde dat dit een ‘modeladoptie’ was, vond ik het heerlijk om te horen dat Marcelle en Marc toestemming kregen om een paar weekjes met ‘vakantie’ te gaan. Zodra ik weer naar Nederland ging, zouden M&M met z’n vijven naar Florianopolis gaan, een schiereiland voor de kust van Zuidoost Brazilië.
Diezelfde middag was er het tandenfee-avontuur. Marcelle had al verteld dat het ritueel met tanden verliezen (wisselen), het onder je kussen leggen en de tandenfee, hetzelfde is als wij dat gewend zijn. En ja hoor, het bezoek was net weg of het was raak. Felipe kwam triomfantelijk met z’n eerste tandje aanzetten. Met gejuich en och en ach werd het kereltje met zorg en liefde omringd. Ik zag dat Marc een zeepje op de stop van de wasbak legde toen hij het minuscule tandje omzichtig schoonwaste. ‘Je zal het maar kwijtraken,’ was zijn lachende commentaar.
Enfin, het drietal ging naar bed en het tandje ging onder het kussen van Felipe. Hoe nu verder, was de vraag. Want door het entertainmentprogramma gingen ouders en kinderen ongeveer gelijk naar bed. Enfin, M&M besloten de wekker op drie uur te zetten. Nu hadden we wel gehoord dat de Braziliaanse tandenfee cadeautjes brengt, en geen centje, maar ja, waar haal je diezelfde dag in een hotel opeens kleine cadeautjes vandaan. ‘Geen gezeur,’ zei Marcelle, ‘dit is een Nederlandse tandenfee en die brengt een centje waarmee je een cadeautje kan kopen.’ Dus midden in de nacht zij eruit om een muntstukje onder Felipe’s kussen te leggen. Maar wat bleek, Felipe was ergens anders gaan liggen en er lag geen tandje meer. Tot grote verbazing (en opluchting) bleek dat hij zijn tandje gewoon had meeverhuisd.
‘Heeft de fee nog iets onder het kussen gelegd?’ vroegen we de volgende morgen. ‘Nee helemaal niets, zeiden de kinderen teleurgesteld. Wij verbaasd, hoe kan dat nou? ‘Nou ja,’ zeiden ze achteloos, er lag wel een centje, maar geen cadeautje en wezen op de televisie waar ze het hadden neergelegd. Marc legde uit dat dat toch geweldig was, want van een centje kon je zelf een cadeautje kopen. Felipe’s gezichtje klaarde op.
’s Middags leek het ons een goed plan dat Marc alleen met Felipe zou gaan om dat cadeautje te kopen. Maar dat kregen ze niet voor elkaar. De meiden wilden perse mee. Marcelle legde uit dat dat prima was, maar dat zij geen cadeautje kregen. Tja, dat bracht nog wel wat strubbelingen met zich mee, to say it mildly…
Wordt vervolgd
Oh mèn!!! Ik kan me de spanning van het ‘ondervragen van de kinderen’ helemaal voorstellen. Geen enkele invloed he? Brrrrr…..maar gelukkig waren de drie musketiertjes blij met M & M.