Blog 13

Carla:

Doet veel met me, het nalezen van de opgetekende telefoongesprekken uit Brazilië van mij met Marcelle. Het is nu veertien jaar geleden en de namen hebben nu een context. Het zijn namen van echte kinderen. Kinderen van mijn oudste dochter en haar man Marc. Leticia, Felipe en Lucimari, ieder met hun eigen dierbare plaats in ons kleinkinderenspectrum. Begrijp nu nog beter hoe intensief, hoe bijzonder en aangrijpend het allemaal was, daar ver weg in die hotelkamer van Hotel Dorizzon in Mallet.

‘Oh wee als we een tijdje weg zijn,’ vertelde Marcelle. ‘Dat wordt niet gepikt. Marc moest vandaag een paar uur werken en Felipe vroeg of pappa terug naar Nederland was gegaan. De kinderen wilden niets van hem weten toen Marc terugkwam. Met zijn drietjes zaten ze op een kluitje in een hoek bij het zwembad. Negeerden hem volkomen. Hij mocht ze niet aanraken, niet met ze spelen. Ze waren duidelijk woedend! Het kostte Marc zeker een half uur weer contact met ze te maken. ’t Zelfde overkwam mij. Minutenlang werd ik genegeerd toen ik met Leticia terugkwam van uurtje winkelen. 

Gelukkig wordt er ook veel gelachen hoor mam. Bijvoorbeeld als Marc zich scheert, dan komen de kinderen niet meer bij. Dat hebben ze nog nooit gezien (‘ach wat wel’, zucht Marcelle als ze dit zegt). ‘Met engelengeduld doet Marc voor dat je je helemaal kunt insmeren met de zeep. Geschreeuw en geschater van jewelste.’ 

Marcelle vertelt hoe ze proefondervindelijk leert om kleine Lucimari bij een woedeaanval met rust te laten. ‘Weet je mam, als je kinderen van het eerste begin hebt, dan weet je die dingen wel, maar ja, ik moet het allemaal in één keer ervaren en leren’. Wat begrijp ik die moedige dochter van me, jarenlang  samen met Marc lang leve de lol en de vrijheid, en dan in één klap dit drietal in verschillende ontwikkelingsfasen nog wel. Wat een verandering. Wat zal dat wennen zijn.

Dan het verhaal dat Maredy een stapel tekeningen bracht. Maredy is de vrouw die samen met haar man Louis de laatste acht maanden voor de kleintjes heeft gezorgd. Marcelle: ‘Ze gaf me ook twee cadeautjes. Moederdagcadeautjes gemaakt door de kinderen, voordat ze overigens wisten dat ik hun moeder zou worden. Dat was even een moeilijk moment, want terwijl de kleintjes me vol verwachting aankeken zag ik Leticia betrekken. Zij was daar niet bij geweest. Op ‘t laatste nippertje kon ik voorkomen dat ze wegliep. Luidkeels deelde ik mijn ohh’s en ahh’s met de jongsten en ondertussen pakte ik Leticia stevig vast. Tegelijkertijd fluisterde ik in haar oor dat we samen iets moois voor mij zouden maken. Oh wat fijn haar gezichtje te zien opklaren. Poeh, moeilijk hoor, zulke situaties…  

Oh ja mam, waarom ik eigenlijk zo ontroerd was…  Ik zei tegen Maredy dat het me echt speet dat ik voor haar geen cadeautje had. Wel aan gedacht, maar later weer vergeten. Haar antwoord? Ze pakte me vast, drukte me op z’n Braziliaans dicht tegen me aan en zei: ‘Het grootste cadeau dat zijn jullie. Ik had niet durven dromen dat de kinderen zulke lieve ouders zouden krijgen. Jullie zijn voor mijn man en mij het grootste geluk’. Enfin, huilen natuurlijk, in het bijzijn van de kinderen, die prompt ook begonnen te huilen en er helemaal niets van snapten. Later uitgelegd dat je ook kan huilen van geluk. 

Mam, ik heb nog veel meer te vertellen (over cola bij het eten, over het gesprek dat we met Maredy en Louis hadden en nog veel meer) maar de kinderen worden wakker en zien de tekeningen die we hebben opgehangen… Bel je vanavond nog even?

Wordt vervolgd