Kielekiele

Blog 14

Het ‘zullen we een tochtje met de zwanenboot maken’, werd met gejuich ontvangen.  De zwanenboot, het woord zegt het al, is zo’n trapboot maar dan als zwaan vormgegeven. Omdat Leticia oorpijn had, leek ‘t ons daarom beter het zwembad vandaag een keertje over te slaan. Enfin, het gezin met blije kindjes stapte in de boot. Leticia merkte op dat de boot een beetje scheef lag. Marc vond dat het wel meeviel en trapte er lustig op los. Na vijf minuten flink doortrappen waren we al een eind de rivier op gevaren. Hoe het nu kwam dat we het niet direct in de gaten hadden, een feit was dat de boot plotseling vol liep… We schrokken ons helemaal kapot. ‘Wat een gezeik’, zeiden we tegen elkaar, maar ja, je laat dat niet aan de kinderen merken natuurlijk. Toch waren ze een beetje angstig.

Telefoongesprek januari 2006: Ik: OMG, de kinderen kunnen niet zwemmen Marcelle! Marcelle: Nee inderdaad mam, de kinderen kunnen niet zwemmen. En nee, ze hadden geen bandjes om. Wie denkt er nou dat zo’n solide boot gaat zinken!!

Marc trapte als een waanzinnige om snel bij de kant te komen. Dat was kielekiele, want het was nog maar net op tijd om uit de boot te stappen. De zwanenboot kantelde en zonk voor onze ogen de diepte in… Daar stonden we met het hele spul aan de kant van de rivier in de modder. Je moet je voorstellen, een rivier hier is niet zoals in Nederland met vlakke uiterwaarden aan beide zijden… Nee in Brazilië praat je over een rivier met soms een klein stukje groen maar verder omgeven door woest heuvelachtig gebied. Het was niet bepaald een prettige situatie en omdat Leticia het behoorlijk eng vond, vond Luci dat natuurlijk ook…

We overlegden wat we het beste konden doen en Marc besloot om in zijn onderbroek – tot grote hilariteit van de kids – terug te zwemmen. Van de kant af konden we hem klein stukje volgen totdat hij uit het zicht verdween. Na een stuk zwemmen, voer er een andere zwanenboot zijn (en onze) kant op. Gelukkig zaten daar mensen in van het animatieteam van ons hotel. Naast de boot zwemmende vertelde Marc over onze gekapseisde boot en wees de leidsters waar wij stonden. Ze waren snel bij ons. Een van de meisjes zei dat ze ons de bestaande weg naar het hotel zou wijzen. Die ging dwars door het dichtbegroeide beboste gebied. Ik zag Leticia haar opluchting, die wilde niet meer met de boot. Marc, die inmiddels was terug gezwommen, voegde zich bij ons en daar ging het gezin. Het meisje voorop. Zij effende het pad zo veel als ze kon, en wij glibberend en glijdend achter haar aan de berg op. Moet je je voorstellen mam, ik op slippers, niet echt geschikt voor een bushwandeling. Grote tas in ene hand, badhanddoeken in de andere en Luci, die niet met haar beentjes door de bush wilde lopen, met haar armpjes bungelend om mijn nek. Leticia liep achter het meisje, daarna Felipe en toen ik zogenaamd er-is-niets-aan-de-hand er achteraan zwoegend met een bengelende Luci om m’n nek. Marc sloot de rij.

Telefoongesprek mei 11, 2020 Marcelle gierend van het lachen: ‘Denk echt niet dat het zo gegaan is mam. Dat zou betekenen dat Marc niets had gedragen? Ik: Tja, zo stond het indertijd in de rondschrijfmail. Zeg maar hoe het dan was. Marcelle: Misschien had hij bootspullen in z’n handen, of picknickzooi? Ik: Ik was er niet bij.

Eenmaal boven bij de weg aangekomen, moesten we nog ongeveer een kwartier lopen. Allemachtig, ik was helemaal kapot. The bright side is dat ’t hele debacle wel meteen een bevestiging van Marcs vaderschap is. Hij bracht ons veilig naar de kant, zwom terug om hulp te halen en als hekkensluiter zorgde hij ervoor dat we veilig door de bush werden geleid.

Bij thuiskomst wilde Leticia meteen dat we gingen fietsen. Nou dat had ze mis. Mamma had andere plannen. Ik ben gaan douchen en toen echt even gaan liggen. Ik heb trouwens gemerkt dat als iedereen loopt te zeuren om dit of dat te doen en dat als ik dan zeg wat IK wil, dat daar wonderwel naar wordt geluisterd.

Wordt vervolgd