Blog 21

Tweede week februari 2006

De avond voor mijn vertrek naar Brazilië zit ik via de mobiele telefoon van het hotel – mind you, de eerste Apple mobiel was pas een jaar later – tijdens het avondeten met het hele gezin aan tafel. ‘Kun je alvast even wennen mam’, zegt dochter. Vanwege de (toen geldende) via een speciaal nummer 1-cent-per-minuut-gesprekken, maakt het niet uit als ze je even neerleggen. Marcelle laat me horen hoe het drietal met de tia’s en tio’s (ooms en tantes van het animatieteam) en de andere kinderen van het hotel aan tafel zitten. Ik hoor ook hoe ze tussendoor bij paj en maj op schoot komen om te knuffelen en hun verhalen te delen. Af en toe willen ze dan ook wel even iets door de telefoon zeggen tegen die verre oma die in die idiote taal van haar ‘kusje, kusje, kusje’ prevelt… Ze lachen zich dan helemaal ziek en zeggen dan (zoals Marcelle zegt  in een soort klinkend bekakt Nederlands) kuusje, kuusje, kuusje terug.  Dolle pret natuurlijk. Dan maar zingen, dacht ik, en zing het ‘schuitje varen theetje drinken.’ Grote hilariteit aan de andere kant. Marc neemt me ook mee – telefoon tussen zijn nek geklemd – als Luci naar de wc moet en hij moet assisteren bij het afvegen. Ik lach me slap om hun gesprekje met tussendoor zijn commentaar.

De volgende dag: Die reis, OMG die reis! Twee keer overstappen met uren wachten tussendoor. Alles voor ’t blije doel. Want hoe heerlijk om bij aankomst op het vliegveld van Curitiba meteen bij de eerste blik Marcelle te zien. Na een emotionele tear jerking en innige omhelzing (we huilen toch allemaal op een vliegveld) fluistert ze me in m’n oor ‘we hebben ze meegebracht hoor mam’. Daar staan ze, dichtbij hun pappa. Drie kleine frommeltjes vol verwachting naar het moment van weer een nieuw persoon in hun leven.

Ja wat doe je in zo’n geval… In ieder geval ze niet overvallen met kussen en te heftige begroetingen, dat had ik me heilig voorgenomen. Dus kniel ik bij ze neer, pak hun handjes en vertel hoe blij ik met ze ben. ‘Wat zijn jullie mooi, en wat zien jullie er beeldig uit.’ Natuurlijk ze begrepen niet wat ik zei, maar ik denk dat de intonatie en m’n lichaamstaal heus wel liefde uitstraalde. Toen ik alsnog die armpjes om me heen kreeg, voelde dat heel normaal en fijn.

In het taxibusje van het hotel zit ik tussen de twee meisjes in. Links zit Leticia dicht tegen me aan gedrukt en houd m’n hand stevig vast. Lucimari zit op haar knietjes aan de andere kant achteruit te kijken. Als ze in slaap valt moet ik haar met m’n andere hand steunen zodat ze niet van de bank valt. Felipe zit tussen  Marc en Marcelle tegenover mij. Hij kijkt naar mij met zijn grote prachtige bruine ogen.

In het hotel brengen ze mij naar m’n kamer die grenst aan de andere kant van die van Marcelle en Marc. Die is volgehangen met tekeningen. Ik zie dat er werk van gemaakt is en het ziet er vrolijk uit. De verwachtingsvolle koppies kan ik belonen met m’n oprechte blijdschap en enthousiasme. Het is al laat en ver over bedtijd. Ik kies samen met Marc welke meegebrachte cadeautjes (ik heb een koffer vol) het meest geschikt zijn voor dit moment. Als het tumult is weggeëbd, vallen de kinderen uitgeput en vol met nieuwe emoties in slaap. 

                                                                                                              Wordt vervolgd