Blog 18

januari 2006 Het gezin is twee weken oud. Uit telefoongesprek met Marcelle vanuit Brazilie:

‘Nou dat was me wat. Leticia had oorontsteking. Ze huilde verschrikkelijk en was hangerig en vervelend. We probeerden van alles om de pijn te verlichten. Op aanraden van de hotelmanager drenkten we watten in warme olie; het leek een beetje te helpen. Zodra de apotheek open was kochten we oordruppeltjes. Die hielpen zo goed dat Leticia meteen weer het zwembad in wilde. Ook Felipe huilde en zei dat hij pijn in zijn rug had. Ik denk dat hij een beetje spierpijn heeft van de godganse dag hollen en draven. Toen onze kleine Luci het ook op een huilen zette, was de chaos compleet. Volgens haar was ze door een mug gestoken. Je moest er een loep bijnemen om inderdaad twee minuscule bultjes te ontdekken.

Kijk dat zijn wel de momenten dat ik een beetje vertwijfeld naar Marc kijk en dat een van ons een time-out neemt. Dat komt ook omdat we het Portugees niet goed beheersen. Van de tien gesproken zinnen kunnen we er niet meer dan vijf verstaan. We kunnen dan niet goed met ze praten en ze dus eigenlijk niet bereiken. Een enorme frustratie die nog niet een, twee, drie is opgelost.

Maar ook onze onervarenheid speelt ons parten. Zoals de kinderen zittend op de spreien van ons bed laten tekenen. Had ik absoluut niet aan gedacht, maar dat betekent wel dat we die spreien nu moeten vergoeden want ze zitten allemaal onder de viltstift… We hebben nu een speelkleed gekocht waar ze op kunnen kleuren. Overigens zit die nu ook al onder de troep.

Vanmiddag was het feest, we gingen shoppen. We hadden al eerder wat kleren gekocht maar in de praktijk bleek dat we nog van alles nodig hadden. Felipe kreeg nieuwe schoenen. In de winkel leken ze (terwijl hij zat) goed te passen. Maar toen hij er later mee ging lopen, bleken ze aan de grote kant. Hij wilde ze niet meer aan. Weer een leermoment. Schoenen passen, er eerst mee lopen.

Maar het succes van de dag waren de koffers op wieltjes. Voor ieder een. Nou mam, dat houd je niet voor mogelijk, dat is pure pret. Ze hebben namelijk proef gelopen met de koffers achter zich aan, op en neer. We kwamen niet meer bij van het lachen, en al helemaal omdat Felipe de koffer als een soort grasmachine voor zich uitreed. Op een gegeven moment begonnen de meiden (met hun koffer) rondjes te draaien. Eerst snapten we het niet, maar opeens zag ik het, de grietjes hadden allebei hun nieuwe jurkjes met wijde rokken aan en als ze draaiden, waaierden hun rokjes. Ik heb ze, nadat ik bijna in m’n broek had geplast van het lachen, aangeraden om die rondjes zonder koffers te draaien…

Zo leuk, Felipe wil plotseling weten hoe alles in het Nederlands heet. Mamma wat is dat? Dat is een ster. ‘Ster’ zegt hij dan feilloos na. We hebben ook de ik leer Nederlands video geprobeerd, maar die is een beetje verwarrend. Als je bijvoorbeeld een plaatje van een muis ziet, dan staat er (en hoor je) de muis, met het lidwoord erbij. Dus denken de kinderen dat ‘muis’ ‘de muis’ is. En dat gaat zo met alle zelfstandige naamwoorden. Stom hoor, daar is niet goed over nagedacht. Maar goed, we doen het er maar mee. 

Oh ja, nog iets, als iets goed gaat, doen we ‘high five’ en zeggen ‘Yes’ erbij. Het wordt eindeloos herhaald, wat zijn we begonnen…’

                                                                                                  Wordt vervolgd