Blog 1.

Veertien jaar geleden had ik ze nog niet. Kleinkinderen. Nu heb ik er dertien. Mijn verlangen naar kleinkinderen begon eigenlijk bij Marcelles geboorte. Ziezo dacht ik, die is binnen. Ik heb nu een dochter en die gaat later voor kleinkinderen zorgen. Met de geboorte van Bastiaan en nog later met die van Ellen was er geen twijfel mogelijk. Dit was het begin van een grote familie.

Pas jaren later realiseerde ik me dat die wens voortkwam uit het feit dat ik zelf als joods drie maanden oud baby’tje werd geadopteerd omdat mijn ouders (en de rest van beider families) naar Sobibor waren weggevoerd. Mijn adoptie werd geen succes en het verlangen naar een grote eigen familie stond hoog op mijn wensenlijstje. Ik stak het niet onder stoelen of banken. Eigenlijk wist iedereen in zowel mijn privé- als zakelijk omgeving dat ik kinderen ‘fijn’ vond. Hoe meer hoe beter. En toen ik na mijn scheiding tien jaar later met Onno trouwde en hij twee zonen meebracht, voelde dat als een verrijking. Naarmate de kinderen ouder werden, fantaseerde ik veel en vaak – ja ook hardop – over de kinderen die zij zouden krijgen. Natuurlijk daar hadden ze partners voor nodig. Laat er geen twijfel over bestaan, aan belangstelling en belangstellenden geen gebrek. Dat zat wel goed…

Gek werden ze ervan, die kinderen. ‘Mamma, je bent neurotisch, houd eens op, wacht eens rustig af.’ De hoop op al dat moois werd intenser toen de jaren verstreken. Ik ging officieel met prepensioen (‘Nog geen kleinkinderen Carla?’). Nee dus. Geen tweede generatie in de wieg. Kostbare tijd verloren! ‘Straks ben ik dood, schiet nou eens op,’ riep ik. Immers Marcelle had haar Marc al jaren, maar – nee niet om mij te pesten – zij besloten maar liefst een vol jaar op wereldreis te gaan. Bastiaan had me intussen helemaal lekker gemaakt met zijn keuze voor de mondige en beeldige Lotte. Mee met vakanties en zo, je kent het wel. Opeens was het helemaal over! Zo maar. Voorbij. Even niet opgelet en hoppa, zat er een nieuw meisje aan het ontbijt. Opnieuw beginnen, opnieuw investeren. 

Ook de jongste, Ellen, had nog geen plannen in die richting. Nou ja, ’t leek er even op, want zij en Onno’s zoon Jeroen hadden veel oog voor elkaar en een paar jaar waren zij een stelletje. Het was een leuke tijd, maar tegelijkertijd verontrustte ons dat ook. Wat als een van de twee het uit zou maken? Na een jaar of twee was de verliefdheid over en zij besloten als broer en zus verder te gaan. Wij haalden opgelucht adem. En Remko, Onno’s oudste zoon? Die had slechts oog voor zijn computer. Punt.

‘We gaan trouwen,’ zei Marcelle toen ze samen met haar Marc terugkwam van een jaar wereldreis. ‘En mam, ik zeg het je maar meteen, we gaan een kindje voor je maken.’ Het was 1999 en Marcelle was 33 jaar. Zalig vond ik dat ze er niet geheimzinnig over deed en me deelgenoot maakte van hun plannen. Gegrapt werd er tussen Marcelle en Bastiaan: ‘Zullen we ons eerste kind maar aan mamma geven, zijn we in één keer af van haar gezeur.’ Of die keer dat ik ‘s avonds laat (heel laat) belde en Marcelle zei: ‘Wegwezen mam, zo wordt het nooit wat met dat kleinkind van je.’

Wordt vervolgd