Blog 9.

Januari 2006; Vervolg van het telefoongesprek met Marcelle uit Brazilië: ‘Terwijl we midden in de begroeting zaten, zei iemand, ‘de kinderen komen eraan’ en ja voordat ik het goed en wel in de gaten had liep het drietal op ons af en had ik Leticia (9) als eerste in m’n armen. Even was ze verlegen, maar eigenlijk verdween dat meteen. Ook de driejarige Lucimari (haar naam betekent lichtje van de zee) kende geen enkele schroom. Felipe (5) had iets meer tijd nodig om dichterbij te komen.  

Anyway, we stonden zo een beetje bij elkaar, knuffelden wat en toen Luis en Maredy weggingen (de kinderen noemen hen opa en oma) gingen we met ons vijven naast elkaar op de bank zitten. We gaven ze de zachte knuffelaapjes die als je ze om je nek hangt, het gevoel geven dat je omarmd wordt. Er stond trouwens ook een plaatje van deze aapjes in de boekjes*. Weet je nog mam, die fotoboekjes hebben ze maanden geleden al gekregen. Ze waren verrukt en probeerden er meteen van alles mee uit. Behalve om je nek hangen, kun je ze door het klittenband op de pootjes en armen op allerlei manieren aan elkaar vastmaken.

*Wereldkinderen had Marcelle en Marc vooraf gevraagd een soort boekje te maken met foto’s van henzelf, foto’s van het huis, de kinderslaapkamers, foto’s van de opa’s en oma’s en wat verder leuk zou zijn.

Aandoenlijk was ook dat ze ons de boekjes – mind you die wij dus zelf gemaakt hadden – uitvoerig gingen uitleggen en toelichten. Felipe vroeg wanneer we nu met het vliegtuig gingen. Opa Onno had er namelijk een vliegtuig ingetekend, om uit te leggen dat we eerst naar Nederland en daarna naar Curaçao gingen. Dat vond Felipe eigenlijk het interessantste…’

Dan vertelt Marcelle over de armbandjes. ‘Armbandjes met hartjes tussen de schakels als symbool van ons gezin. Vijf hartjes. We deden er allemaal eentje om, van nu af aan met ons vijven.’ Marcelle vertelt hoe de kinderen geen millimeter van hun zijde wijken. ‘Ze houden ons aan een stuk door in de gaten. Als ik om me heen kijk, zie ik drie prachtige kinderen. Ongelofelijk dat dit drietal aan onze zorg en liefde is toevertrouwd.

Na het bankmoment zijn we met ons vijven een eindje gaan wandelen. Eventjes werd Lucimari verdrietig, maar ik kon haar afleiden en het was snel over. Hapje gegeten en toen naar een van de zwembaden. De kinderen vinden zwemmen fantastisch, maar ze kunnen het nog niet. Dus bandjes om. Lucimari zwom wat in het rond, ja natuurlijk als een hondje. Na enkele spartelrondjes was ze van mening dat ze nu wel zwemmen kon. Beslist besloot ze dat de bandjes af konden en kordaat voegde ze de daad bij het woord: ‘Ik wil geen bandjes, ik ben groot’ en sprong zo het water in.’ Marc was er meteen bij. Hoewel ze telkens kopje onderging, maakte dat haar helemaal niets uit.

De rest van de middag was één groot waterfeest. De enorme opblaasschildpad die we hadden gekocht, zo’n drijfding waar je met z’n allen op kan, was een schot in de roos. Wat een pret. Vooral dat wij meededen en ook in het water waren. Ze vonden het geweldig.’

                                                                                                                                     Wordt vervolgd