Blog 12

Niets nieuws en vaak verteld door al die oma’s die mij voorgingen.

Dit:

Daar zit je dan met dat kleine humpie op je schoot. Een kind van je kind. Een generatie verder dus. Voorzichtig doe ik zijn mutsje een beetje af, wil zijn hele koppie zien. Schrik me helemaal lam. Een punthoofd. ‘Mam, niets bijzonders, echt niet. Ze hebben een vacuümpomp bij de bevalling gebruikt. Komt goed.’

Natuurlijk kwam het goed. Dit bleek mijn eerste kennismaking met ‘bezorgd zijn’. Een begin van een lange reeks zorgen die ik niet kende met mijn eigen kinderen. Waar ik zonder me druk te maken vroeger het volste vertrouwen had, sterker nog, helemaal niet nadacht over mogelijke gevaren (verkeerde naïviteit misschien) blijk ik als oma vaker mijn hart vast te houden, bezorgd of ongerust te zijn. Het lijkt of je alles veel intenser beleeft dan vroeger. Maar ik weet mijn zorgen zo veel mogelijk verborgen te houden. Zoals veel wat je inslikt (of zou moeten inslikken). Niet mee bemoeien. Zo weinig mogelijk aan- en opmerkingen. Dan gedijen moeder en dochter het beste…

Goed, een kind van je kind. Het is me vaker gevraagd. Is er verschil tussen je ‘bloed(klein)kinderen’ en de andersoortige – adoptiekinderen en kinderen van je partner, én die van de partners van onze kinderen – wij noemen ze bijkinderen. Ik moet eerlijk zijn. Misschien in de basis wel. Maar tegelijkertijd ook weer niet. Zo zat het eerste drietal van Marcelle (via adoptie dus) in mijn hart vanaf het eerste begin dat we het bericht kregen.

Voortbordurend op de komst van het drietal permitteer ik me een klein filosofisch uitstapje: Indertijd, toen Marcelle werd geboren, realiseerde ik me dat ik van nu af aan niet meer ‘alleen op de wereld’ was. Het eerste begin van een nieuwe eigen familie was begonnen. Zij en ik hoorden bij elkaar. Ik ging ervan uit, dat dat nooit zou veranderen. Zij was het middelpunt van mijn wereld. Ik was ervan overtuigd. De band tussen haar en mij was hecht. Daar zou nooit iets tussenkomen…

En nu terugkomend op de geboorte van mijn eerste biologische kleinzoon (er zouden er nog een paar volgen) had ik ook dat speciale gevoel. Dat gevoel is er nog steeds. Dit kleine ventje – inmiddels veertien – heeft vanaf het moment dat ik hem in mijn armen houd een speciaal kamertje in mijn hart. Waarvan de deur wijd open staat. Een achterkleinkind van mijn ouders die nooit oma en opa mochten worden…

Ook moet ik bekennen dat dat besef – achterkleinkind van mijn ouders – in 2006 nog niet was ingedaald. Pas nu, anno 2020 een paar jaar na het schrijven van mijn boek Eigenlijk heet ik Tsiwja en het soul searching dat ik daarvoor moest doen, begrijp ik dat veel van mijn gevoelsleven daarop is gebaseerd. Evenals het denken en handelen. Daarom ook maakt het uitdijen van mijn nieuwe familie zo’n extra diepe indruk op mij. Maakt veel bij me los, maakt me zo blij. Dat kan ik wel van de daken schreeuwen. Daarom schrijf ik erover.

                                                                                                          Wordt vervolgd