Blog 11

In het begin van het jaar 2006 als Marcelle en Marc hun drietal krijgen, verwachten mijn jongste dochter Ellen en haar man Eelco hun eerste kindje. De aanloop van de geboorte van dit biologische kleinkind is er een van continu vergelijken en reflectie. Neem haar buik. Ze draagt kleren die haar buik accentueren. Hoe strakker hoe mooier. Iedereen mag het zien. Toen ik oudste dochter Marcelle verwachtte droeg ik wijde kleding. Vooral heel wijde tentjurken. Je liep er niet mee te koop dat je een kindje kreeg. Tenminste ík niet. En dan die echo’s. Wat een wonder. ‘Kijk daar is het armpje, en zie je die opgetrokken beentjes?’ Dikke tranen verhinderde dat ik dingen zag. Hier lag mijn jongste met een kindje in haar buik. En ik was erbij, mocht erbij zijn…

Wat een vooruitgang ook dat je van te voren weet of je jongens- dan wel meisjesnamen mag verzinnen. En dan heb ik het niet eens over die praktische zaken als kleertjes, speeltjes en wat voor inrichting van de babykamer. Wat een verschil ook.

Hoe anders in mijn tijd. In mijn tijd kreeg je een kind (of niet). Punt. En de man werkte en de vrouw zorgde voor het kind, voor het huishouden en het eten. Punt. Hoe anders met Ellen en Eelco. Zij hebben een onderhandelingsrelatie. Alle denkbeeldige situaties worden uit onderhandeld. Eerst was het ‘we moeten niet te lang wachten, want we weten wat er met Marcelle en Marc gebeurde.’ En Ellen: ‘Ik heb ook gestudeerd en wil ook werken.’ Of discussies over pappa- en mammadagen, over wie wat doet of waar verantwoordelijk voor is. En later, nu loop ik even vooruit op het eerste jaar met de baby, later mee te maken dat deze pappa en mamma honderd procent inwisselbaar zijn. Een openbaring. Wat een vooruitgang, wat een winst. Vind ik in ieder geval.

En dan de zwangerschap zelf. Wat je niet mag eten, dat je niet mag ‘drinken’, hoe schadelijk roken is. Van al deze dingen had ik geen weet en was me van geen kwaad bewust. Woonde in de tropen – op New Britain, een klein eiland dat toen nog hoorde bij Australische deel van Papua Nieuw Guinea – en sprak met niemand over mijn zwangerschap. Niet of nauwelijks voorgelicht over het krijgen van baby’s. Ik had geen idee. Dacht er niet over na. Er waren geen regelmatige controles. Niet voor of na de bevalling. Wij woonden in de bush en reden met een schaar in de auto voor als de vliezen zouden breken en we midden in de rimboe zouden zitten. Terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af, of als dat was gebeurd, we geweten zouden hebben wat we met die schaar moesten doen?? We hadden geen ouders of vrienden in de buurt waarbij we te rade konden gaan. Boeken had je daar nauwelijks (later had ik Dr. Spock), tijdschriften ook niet. Was zo onvoorbereid over kinderen krijgen en daarna. Ik was zo verschrikkelijk blond dat ik bij het zien van de nageboorte dacht dat ik nog een kindje kreeg…

Toen dat telefoontje, totaal onverwachts op die zondagochtend in maart 2006. Een zachte stem vol ingehouden emotie: ‘Mam, je bent oma.’ Het dringt niet tot me door. Hé, wat zegt ze nou? Ik wil nog zeggen, ja dat weet ik. Immers in Brazilië lopen er drie kinderen rond die mij oma gaan noemen. Dan langzaam dringt het tot me door, komt het besef. Mijn jongste dochter is bevallen en ik hoor zijn eerste geluidjes…

Wordt vervolgd