Het is laat in de middag. Er zijn niet veel mensen meer op kantoor. Ik zit in een dip. Privé is het geen vetpot. Zo heb ik geen geld voor een nieuwe auto. Ook niet voor een tweedehandsje. Alhoewel ik als meisje de afstand Velp-Arnhem iedere dag naar en van school fietste, is dat nu met drie kinderen geen optie.

Als Peter Verton, een consultant die ik amper ken me vraagt waarom ik zo somber ben, komen de tranen. ‘Mijn auto is op. Ik heb geen geld voor een nieuwe. Ik weet niet hoe het verder moet.’ Hij troost me en zegt: ‘Er komt vast wel een oplossing.’ Tja. De volgende dag ligt er een aan mij geadresseerde envelop op mijn bureau. Er zitten sleutels in. En een brief: ‘Als je dit leest zit ik in het vliegtuig. Ik blijf minstens drie jaar weg. Ik weet geen betere bestemming voor mijn auto dan dat jij er mee rijdt. Met de eigenaar van de Oosterbeekse garage heb ik afgesproken dat alle onderhoudsbeurten voor mijn rekening zijn. Veel rijplezier’.

Daar zit ik. Met de sleutels in mijn hand. Wat moet ik zeggen. Ik weet niet wat me overkomt.

Dit is ook geschrapt:

Of die keer die vrijdagmiddag. Het geld van de huur is afgeschreven en het salaris nog niet binnen. Ik sta zodanig rood dat ik geen geld kan opnemen. Geen geld voor brood, niet voor benzine. Voor niets. En dan mijn collega Carol Stoop, die me honderd gulden geeft. Zomaar.